Oficer kawalerii, kwatermistrz 120 pp. AK

Dzisiaj jest niedziela, 28 kwietnia 2024 r. (119 dzień roku) ; imieniny: Bogny, Walerii, Witalisa	Ś. Dzień Pamięci Ofiar Wypadków przy Pracy

serwis

wydarzenia

informacje

skarby Ziemi Proszowskiej

Redakcja

tv.24ikp.pl

działy autorskie

ludzie ZP

miejsca, obiekty itp.

felietony, opracowania

ludzie Rzeczpospolitej Partyzanckiej 1944

"katyńczycy"

serwis IKP / Skarby Ziemi Proszowskiej / ludzie ZP / rp1944 / Oficer kawalerii, kwatermistrz 120 pp. AK

	pomóżcie!!! ;)
	Jeżeli posiadacie informacje, materiały dotyczące prezentowanych w Serwisie postaci, macie propozycję innych osób związanych z Ziemią Proszowską, albo zauważyliście błędy w naszym artykule; prosimy o kontakt! skarby@24ikp.pl. Inne kontakty z nami: TUTAJ! Redakcja IKP

O G Ł O S Z E N I A

godzinowa 45 dni

Kursy walut
NBP	2023-01-24
USD	4,3341	+0,23%
EUR	4,7073	-0,24%
CHF	4,7014	-0,22%
GBP	5,3443	-0,38%
Wspierane przez Money.pl

Oficer kawalerii, kwatermistrz 120 pp. AK
Ludwik Slaski ps. Juliusz
(ur.: 11.07.1898 - zm.: 24.01.1976)

biogram

Ludwik Slaski ps. Juliusz
(fot. Wspomnienia z dawnych...)

Proszowice, 28-02-2022

Urodziłem się w przedostatnim roku XIX stulecia w Broniszowie. Miejscowość ta położona jest międzyrzeczu dolnego biegu dwu równolegle płynących rzek - Nidy i Nidzicy, a obie wpływają do Wisły, która w owym czasie stanowiła granicę między Rosją a Austro-Węgrami. Ziemia na której przyszedłem na świat, zwana była skalbmierską, region na zachód to ziemia proszowska, a na wschód - ziemia wiślicka - cytat z wspomnienia z dawnych lat...

Major Ludwik Slaski (herbu Grzymała) ps. Juliusz, Turnawiec. Urodził się 11 lipca 1898 roku w Broniszowie (ówczesny powiat pińczowski, obecnie należy do Kazimierzy Wielkiej). Był synem Juliusza Joachima (ziemianina, działacza samorządowego w powiecie skalbmierskim i pińczowskim, wójta gminy Czarnocin, korespondenta warszawskich pism rolniczych i społecznych) i Heleny z Woynarowskich. Ich rodzina była osiedlona na tych ziemiach od 350 lat, a jej przedstawiciele czynnie uczestniczyli w walkach o odzyskanie niepodległości ojczyzny. Najbardziej znany to Jan Feliks Slaski, generał ziemiański, uczestnik insurekcji kościuszkowskiej, dowódca kosynierów w bitwie pod Racławicami z 4.04.1794 r. (biogram w serwisie 24ikp).

Chrzest Ludwika odbył się w drewnianym kościółku w parafii Wniebowzięcia N.M.P. w Kazimierzy Małej. Lata dzieciństwa spędził w rodzinnej miejscowości, pod matczyną opieką i edukacją, gdzie nabywał umiejętności czytania, pisania, liczenia i modlitwy. Nabywał także zasady ogólnie rozumianej kultury osobistej w stosunku do najbliższego otoczenia, również i do służby dworskiej.

Tak wspomina ten okres życia w swoim pamiętniku: Moim wyżyciem, zabawą i radością był rozległy, falisty ogród broniszowski z przepływającym strumieniem w głębokim, zarośniętym drzewami i zielskiem parowie, a dalej rozległy staw z wyspą, gdzie dopływałem łódką i w samotni odcięty od świata dawałem upust fantazji dziecięcej. W długiej, cienistej alei klonowej wysłuchiwałem się w odgłosy wszelkiego ptactwa, którego zawsze było pełno w wysokich koronach drzew.

Ludwik Slaski ok. 1970 r.
(źródło: pl.wikipedia.org)

Profesjonalną, początkową naukę pobierał od nauczyciela z nieodległej szkoły w Gabułtowie. Potem uczęszczał do szkoły Handlowej w Kielcach i skończył ją egzaminem maturalnym w 1916 roku. Przez 2 lata studiował w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie (Wyższej Szkole Rolniczej), lecz musiał je przerwać, bo w listopadzie 1918 roku, zgłosił się jako ochotnik do tworzącego się w Dębicy 9 Pułku Ułanów Małopolskich. Ta formacja, ma chwalebną historię działalności od kampanii napoleońskiej 1809 do 1947 r. W latach 1918 1920 wziął w jej szeregach udział w walkach z Ukraińcami i wojnie polsko-sowieckiej. Awansował kolejno przez wszystkie stopnie podoficerskie, aż do wachmistrza, jeździł na koniu "Brylant", został dwukrotnie ranny. W styczniu 1921 został mianowany podporucznikiem kawalerii i przeniesiony do rezerwy. Za swoje dokonania frontowe został odznaczony: Krzyżem Walecznych, "Gwiazdą Przemyśla", "Orlętami" i medalem "Polska Swemu Obrońcy".

13 sierpnia 1922 roku ożenił się z Elżbietą Grodzińską (późniejszą sanitariuszką AK) i gospodarowali w Turnowcu koło Czarnocina do końca II wojny światowej. Majątek liczył wtedy, wraz z dzierżawami 200 hektarów. W tym czasie ukończył studia rolnicze, uzyskując tytuł inżyniera rolnika w SGGW w Warszawie. Przez dwa lata był prezesem Okręgowego Towarzystwa Organizacji i Kółek Rolniczych w Kazimierzy Wielkiej (1930-32). W Kielcach, zorganizował od podstaw Izbę Rolniczą i będąc dyrektorem, pracował w niej do 1939 r. Miał duże osiągnięcia w zakresie upowszechniania wiedzy rolniczej oraz pracy w spółdzielczej i obywatelskiej. W okresie międzywojennym przechodził przeszkolenia wojskowe w swym macierzystym 9. p. uł., został awansowany do stopnia rotmistrza.

Ludwik i Elżbieta Slascy ok 1925 r.
(fot. Wspomnienia z dawnych...)

     Gdy wybuchła wojna zostaje komendantem obrony przeciwlotniczej okręgu kieleckiego. Został ewakuowany z całym oddziałem na wschód. W Ośrodku Zapasowym Podolskiej Brygady Kawalerii w Stanisławowie wyznaczono go na stanowisko dowódcy 4. szwadronu marszowego 9. PUM, na czele którego przekroczył granicę z Węgrami. Został internowany.

     19 listopada 1940 powrócić do kraju. W tym roku został zaprzysiężony do Związku Walki Zbrojnej (późniejszej Armii Krajowej) przyjął pseudonim "Julisz". Był kwatermistrzem 120 Pułku Piechoty AK Ziemi Pińczowskiej w 106 Dywizji Piechoty Armii Krajowej (podczas trwania Rzeczpospolitej Partyzanckiej 1944). Do konspiracji należała też jego żoną Elżbietą i syn Michał. Współorganizował także 9. PUM AK, został awansowany do stopnia majora rez.

     W swoim, turnawskim majątku organizował magazyn apteczny dla potrzeb partyzantki i organizował wraz z żoną apteki polowe. Ukrywał też poszukiwanych przez Niemców oficerów: ppłk. Zygmunta Piwnickiego (ok. 2 lat), płk Przemysława Kraczkiewicza, przysłanego przez dowództwo AK na wypoczynek, i komendanta więzienia wojskowego na Montelupich w Krakowie - Garlickiego, który pod nazwiskiem Kotliński pracował w Turnawcu przez całą okupację jako pisarz. W ramach organizacji "Uprawa", prowadził zbiórkę pieniędzy i darów dla żołnierzy polskich i ich rodzin. Nadzorował szkoleniami taktycznymi, odbywające się w lesie chroberskim. Po wojnie, wraz z rodziną został wyrzucony z rodzinnego majątku - (dekret PKWN o reformie rolnej).

     Na ziemiach odzyskanych, włączył się do pracy przy reformie rolnictwa w Polsce Ludowej. Jest kierownikiem Powiatowego Biura Rolnego w Rawiczu, i w Państwowych Nieruchomościach Ziemskich w Opolu. Od 1946 roku, dyrektor działu rolnego w Zarządzie Centralnym PNZ w Poznaniu. Jego rozwijającą się karierę przerywa aresztowanie. W listopadzie 1948 r. włączono go do procesu prezesa PNZ Witolda Maringe i skazano na 10 lat więzienia. Siedział w więzieniach w Poznaniu, w Warszawie na Mokotowie, we Wronkach oraz w kopalni "Andaluzja" na Śląsku. 13 maja 1956 r. został zwolniony. Rehabilitowano go i oczyszczono z zarzutów. Otrzymał odszkodowanie pieniężne za poniesione straty materialne i krzywdy moralne.

     Od października 1956 do 1970 r., pracował w Biurze Projektów Organizacji Gospodarstw Rolnych (Biuro Urządzeń i Melioracji Rolnych) w Poznaniu, po czym odszedł na emeryturę. Na emeryturze nadal utrzymywał kontakt z dawnymi towarzyszami broni i weteranami rolnictwa, którzy spotykali się systematycznie w Poznaniu w grupie zwanej żartobliwe "Agrodesa". Zajmował się twórczością pamiętnikarską, a jej owocem było kilka publikacji, z których najcenniejsze są: "Wspomnienia z dawnych lat". Oto jeden z sentymentalnych fragmentów tej książki: W 1960 r, wybrał się na "wycieczkę w przeszłość". Odwiedził rodzinne strony i trzech sąsiadów, którzy pozostali na resztówkach dawnych majątków. Zdewastowanego i rozgrabionego Turnawca nie chciał oglądać z bliska. Jedynie- z wysokości wałów grodziska stradowskiego, z którego dwór turnawski był dobrze widoczny, długo patrzył na jego białe ściany, na sad i resztki zdziczałego parku. Dwór w Turnawcu spłonął w 1972 r. Rozebrano budynki gospodarcze, a park i sad został wycięty. Pozostał tylko na rozstaju dróg kamienny krzyż, ufundowany przez niego w 1926 r., jako wotum za szczęśliwy powrót z wojny polsko-ukraińskiej i polsko-sowieckiej.

Miał troje dzieci: Jacka, Michała i Barbarę Kanigowską.

Zmarł 24 stycznia 1976 roku w Poznaniu, pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

grób Ludwika Slaskiego na cmentarzu Powązkowskim
(źródło: pl.wikipedia.org)

Odznaczony:

Za wojnę polsko-ukraińską 1918-1919 i za wojnę polsko-sowiecką: Krzyżem Walecznych, Odznaką Orląt Lwowskich, Gwiazdą Przemyśla, medalem Polska Swemu Obrońcy. Za późniejszą działalność: ponownie Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polonia Restituta), Krzyżem Armii Krajowej. W 2018 roku został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Jego grób został spisany do ewidencji grobów weteranów walk o wolność i niepodległość Polski.