 |
 |
|
Dzisiaj jest: środa, 15 października 2025 r.
(288 d.r.) |
|
|
|
Jutro (jeżeli będzie!): czwartek, 16 października 2025 r. |
|
|
|
|
serwis IKP / działy autorskie / zachwyćmy się... (A.Powidzki) / 86. rocznica napaści Związku Radzieckiego na Polskę, Dzień Sybiraka - PAMIĘTAMY!
|
 |
warto pomyśleć? |  |
|
Jeśli będzie trzeba, zrobię to co będzie trzeba.
(podniesione z ulicy)
|
||
 |
 |
 |
 |
 |
 | ||||||||||||||
|
|||||||||||||||||
 |
 | ||||||||||||||||
|
 NA SKRÓTY |
|
|
|
|
 |
 |
 |
 |
||
 |
 |
 |
86. rocznica napaści Związku Radzieckiego na Polskę, Dzień Sybiraka - PAMIĘTAMY!
 |
| pomnik Zesłańcom Sybiru na Skwerze Sybiraków we Wrocławiu, odsłonięty i poświęcony w 2000 roku, przedstawia Krzyż Łaciński - krzyż przebijający mur wyznaczający drogę do przezwyciężenia, do nadziei, do światłości (fot. Andrzej Powidzki) |
Proszowice, 17-09-2025
17 września 1939 roku jest symboliczną datą zadania Polsce "ciosu w plecy", który był wynikiem tajnego antypolskiego porozumienia między III Rzeszą i Związkiem Radzieckim z dnia 23 sierpnia 1939 roku, nazywanego paktem Ribbentrop - Mołotow, który był ostateczną zapowiedzią wybuchu II wojny światowej. Ustalenia zawarte w tajnym protokole do paktu przewidywały wspólną agresję na Rzeczpospolitą, zajęcie i podział terytorium oraz faktyczną likwidację państwa polskiego.
1 września 1939 roku, to antypolskie porozumienie umożliwiło i ułatwiło Hitlerowi, zaplanowany atak na Polskę. Dla obu stron był to wstęp do realizacji ich długotrwałych celów: dla Hitlera - budowy przestrzeni życiowej na wschodzie, a dla Stalina - realizacji nadrzędnego celu komunistycznej ideologii, czyli rozprzestrzenienia rewolucji bolszewickiej na cały świat.
17 września, w rocznicę agresji radzieckiej na Polskę w 1939 roku, obchodzony jest w Polsce Dzień Sybiraka, ustanowiony uchwałą Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 27 września 2013 roku. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej oddaje hołd wszystkim Polakom zesłanym na Syberię, inne tereny Rosji i Związku Sowieckiego. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej upamiętnia tych, którzy tam zginęli, tych, którym udało się powrócić do Ojczyzny, tych, którzy osiedli w różnych częściach świata, oraz tych, którzy pozostali w miejscu swego zesłania gdzie kultywowali polskość. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej ustanawia 17 września - rocznicę agresji sowieckiej na Polskę z 1939 roku - Dniem Sybiraka - głosi uchwała Sejmu RP.
Tego dnia w całej Polsce przypominane są tragiczne losy tysięcy Polaków, którzy w wyniku radzieckiego najazdu na wschodnie ziemie Rzeczpospolitej Polski znaleźli się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Obchody Dnia Sybiraka i rocznicy radzieckiej agresji na nasz kraj służą zachowaniu w pamięci społecznej i świadomości kolejnych pokoleń Polaków tragedii i tułaczego losu mieszkańców naszych Kresów Wschodnich.
17 września 1939 roku około godziny czwartej nad ranem Związek Radziecki zbrojnie zaatakował Polskę. Przed samym atakiem Wiaczysław Mołotow, komisarz spraw zagranicznych ZSRR odczytał ambasadorowi Polski w Moskwie Wacławowi Grzybowskiemu krótką notę, w której nie wspomniał o antypolskiej zmowie Stalina z Hitlerem. Za powód wkroczenia wojsk radzieckich do Polski i unieważnienia polsko-radzieckiej paktu o nieagresji z 25 lipca 1932 roku podawał, "wewnętrzne bankructwo państwa polskiego" i "troskę rządu radzieckiego o zamieszkującą terytorium Polski pobratymczą ludność ukraińską i białoruską".
Armia radziecka uderzyła na całej długości wschodniej granicy II Rzeczpospolitej Polski (ponad 1400 km). Atak poprzedziło szczegółowe wywiadowcze rozpoznanie potencjału militarnego polskich sił zbrojnych i przygotowanie zakrojonych na szeroką skalę aresztowań polskiej elity państwowej.
Dla Polski, walczącej od 1 września z niemieckim najeźdźcą był to "cios w plecy", a jego konsekwencje doprowadziły do "czwartego rozbioru Polski". Zaatakowane z dwóch stron państwo polskie nie było w stanie obronić swojej suwerenności i ocalić terytorium przed okupantami. Sytuację dodatkowo pogarszała dyrektywa Naczelnego Wodza marszałka Edwarda Rydza-Śmigłego o unikanie walk z jednostkami radzieckimi i wycofywaniu się oddziałów Wojska Polskiego do Rumunii i na Węgry.
Tego dnia władze Rzeczpospolitej Polski z prezydentem Ignacym Mościckim, premierem Felicjanem Sławojem Składkowskim i ministrami, a także z naczelnym wodzem marszałkiem Edwardem Rydzem-Śmigłym zdecydowały o opuszczeniu kraju. W celu zachowania ciągłości państwa polskiego siedziba władz Rzeczpospolitej Polski miała zostać przeniesiona na terytorium Francji.
17 września 1939 roku, to dla Sybiraków i Kresowian data szczególna, która w dramatyczny sposób naznaczyła ich życie. Szczególne represje dotknęły przedstawicieli polskich elit: żołnierzy, policjantów, urzędników, nauczycieli czy naukowców, na których dokonano szeregu zbrodni.
Obok terroru i wszechobecnej propagandy jednym z najgorszych narzędzi władzy radzieckiej w walce z polskością stały się masowe deportacje ludności - mężczyzn, kobiet i dzieci. Masowe wysiedlenia miały miejsce przede wszystkim w latach 1940-41, kiedy wywieziono w głąb Związku Radzieckiego minimum 330 tysięcy polskich obywateli. Stłoczeni w bydlęcych wagonach, umierali już podczas wielotygodniowych transportów. Więzieni w nieludzkich warunkach, umierali wskutek wycieńczającej pracy fizycznej i ekstremalnych warunków pogodowych, przede wszystkim przy wyrębie tajgi i w kopalniach.
Wielu naszych rodaków zesłanych na Syberię i do Kazachstanu, nigdy nie powróciło do Polski. Wielu z tych, którzy przeżyli ten tragiczny czas, musiało pozostać na emigracji. Polskę i polskość zachowali jednak w sercach. Ci, którym dane było wrócić do ojczyzny, powrócili do zupełnie innego kraju w nowych granicach, ustalonych przez przywódców aliantów wspólnie ze Stalinem podczas konferencji jałtańskiej, a następnie poczdamskiej - terytorium Polski przesunięto ze wschodu na zachód. Za cenę utraconych Kresów Wschodnich z Wilnem i Lwowem odradzające się po II wojnie światowej państwo polskie otrzymało obszary położone na wschód od granicy wytyczonej przez Odrę i Nysę Łużycką z Wrocławiem, Zieloną Górą i Szczecinem, a straciło terytoria ze Lwowem, Wilnem, Baranowiczami czy Stanisławowem.
W latach komunistycznej dominacji nad naszym krajem pamięć o cierpieniach mieszkańców kresów wschodnich II RP, wywózkach i katorżniczym życiu w łagrach, była zakazana, przede wszystkim ze względu na skalę represji. Nigdy jednak nie zatarła się mimo, że kolejne władze robiły wiele, by tak się stało w imię dobrych relacji z Moskwą.
Świadectwa deportowanych i opracowania na ten temat funkcjonowały jedynie w tzw. drugim obiegu, podobnie jak te o zbrodni katyńskiej. Dopiero po odzyskaniu przez Polskę suwerenności w 1989 roku możliwe było upamiętnienie polskich ofiar i męczeństwa doznanego od wschodniego agresora. Deportowani odzyskali swą godność, która przez lata była ignorowana.
17 września stał się symbolem krzywd doznanych z rąk wschodniego sąsiada, w tym cierpień zesłańców i ogromnych zniszczeń materialnych i w dziedzinie dóbr kultury. Dzisiaj z najwyższą czcią przypominamy tych wszystkich, którzy w tamtych dniach pozostali wierni Polsce i miejmy nadzieję, że historia ich męczeństwa nigdy w przyszłości nie będzie fałszowana i traktowana instrumentalnie.
Andrzej Powidzki
| idź do góry | powrót |
 |
|
|
|
