Zdarza się, że często wokół gospodarstwa panuje wielka wrzawa. Nie ważne jaka jest pogoda, to przez cały rok działa pewna "strażniczka". Wypełnia tam swoją misję. Działa niczym "zwierzęca agentka", która w chwili zagrożenia głośno ostrzega swoje środowisko. W dodatku jest szybka i nieuchwytna dla wroga. Gospodarze darzą ją sentymentem dla jej zasług. Jednak prędzej czy później, staje się ogniwem w łańcuchu pokarmowym. Na końcu którego, jest niestety... człowiek. Co to za lojalna poddana? - pora ją poznać.
Jest to perlica udomowiona, nazywana też: perliczką, pantarką. Wywodzi się z rzędu kuraków. Jest to gatunek dużego ptaka, udomowionego w wielu krajach, także w Polsce. Historia powstania gatunku, datuje się już od czasów egipskich. W Europie zaistniały na przełomie XV i XVI wieku. Sprowadzili je żeglarze z terenów Afryki Zachodniej (południowe okolice pustyni Sahara). Szczególnie była i jest ceniona, ze względu na smaczne walory mięsa i jaj.
(fot. nadesłane przez autora)
W hodowlach są trzy odmiany barwne: szara z licznymi białymi kropkami, srebrno-niebieska oraz biała. Charakteryzuje się okrągłą budową ciała z małą głową. Posiada upierzenie koloru szaro-czarnego, z białymi kropkami. Długość ciała osiągają do 63 cm, o ciężarze 1145-1816 gramów. Perlica w środowisku naturalnym żyje w stadzie i prowadzi osiadły tryb życia. Wyjątkiem jest okres lęgowy, kiedy to łączą się w pary. Sezon lęgowy przypada na wiosnę. Składając od 6 do 12 jaj. Skorupka ma barwę jasnobrązową z ciemnymi plamkami. Samice wysiadują jaja przez 28 dni, pod czujną obecnością samca. Młode pisklęta, po około 2 tygodniach potrafią już latać. Pełną dorosłość uzyskują w wieku 30 tygodni. W całym roku obdarza gospodarza smacznymi jajkami, których znosi do 150 sztuk.
Są przystosowane do niskich temperatur. Żerują w polach, wśród krzewów i traw, w których urządzają swoje kryjówki. Znajdują tam pokarm roślinny: łodygi traw, ziół, nasiona i bezkręgowce. Prowadzi aktywny tryb życia, przebywając na świeżym powietrzu. Są bardzo czujne i nigdy nie próżnują. Wyczuwają najmniejsze sygnały niebezpieczeństwa i wysokim piskiem alarmują całą okolicę. Czują się za nią odpowiedzialne i sumiennie wywiązują się z tego obowiązku. Uwielbiają ruch, dziennie przebiegają do 5 kilometrów. Szkoda, że kiedyś ten limit trasy, zakończy się metą w kuchni...
Marcin Szwaja
ŹRÓDŁA, BIBLIOGRAFIA:
Aleksander Rajski; Zoologia tom 2; Państwowe Wydawnictwa Naukowe; Warszawa 1984
J.Karpowicz, A.Święcicki; Chów zwierząt gospodarskich; Warszawa 1956
