ksiądz Andrzej Biernacki z koszem kwiatów wśród wiernych na jego 80-tych urodzinach(fot. dziennikpolski24.p)
Donosy, 10-11-2015
Kierując Zespołem Artystycznym Gorzkowianie, który sam stworzyłeś, wiele razy wcielałeś się w rolę naszego rodaka nieodżałowanego papieża Jana Pawła II. Byłeś nawet do niego podobny. Tak jak Ojciec Święty, tak i Ty chciałeś pozostawić po sobie ślad swoich poczynań dla parafii, dla kazimierskiej kultury, dla potomnych, rejestrując to wszystko na filmach i fotografiach. Na człowieka, który filmował twoją działalność kulturalną wybrałeś Kazimierza Kowalskiego, twojego parafianina. Zapewne jemu zaufałeś i byłeś zadowolony, skoro od ponad 20 lat był przy tobie.
Nakręcił setki filmów zostawiając po tobie księże Prałacie ślad namacalny. Ślad, którego każdy może dotknąć i obejrzeć Twoje występy artystyczne, Twoje liczne wyjazdy zagraniczne, spotkania z papieżem i wiele innych, których nie sposób wymienić. Pracowałeś do końca, chociaż byłeś w ostatnich latach schorowanym człowiekiem. Ostatni twój występ zarejestrował 3 listopada w Busku Zdroju. Wysłał Tobie nagranie z tego występu, ale już go nie obejrzałeś, bo nasilenie choroby sprawiło, że 11 listopada odszedłeś do domu Ojca.
Zakończyłeś doczesne ziemskie życie pozostawiając nas w żałobie. Wierny tobie sfilmował twój pogrzeb i tłumy ludzi, które Ciebie żegnały, ale tego też nie zobaczyłeś. Nie usłyszałeś pożegnania brata twojego, rodziny, parafian, władz administracyjnych. Nie zobaczyłeś też kamery, która zgodnie z twoją wolą filmowała twoją ostatnią drogę, aż do złożenia w cmentarnym domu, który sobie wybudowałeś. Film ten zrobił dla potomnych, aby podtrzymywał pamięć o tobie, o twoich zasługach dla parafii dla kazimierskiej kultury dla środowiska w którym dwadzieścia pięć lat pracowałeś.
Księże proboszczu z okazji drugiej rocznicy Twojej śmierci napisałem czwarty z kolei wiersz dla ciebie i dla potomnych, by w tych wierszach, w filmach, w muzyce pamięć o Tobie żyła zawsze i TĘSKNOTA stanowiąca tytuł wiersza mojego autorstwa. Mędrzec tego Świata powiedział: Na końcu pozostanie tylko dobro i poezja, a ja bym do tego jeszcze dodał: i muzyka.
Zdzisław Kuliś
TĘSKNOTA
Kiedy idę alejką cmentarną w Gorzkowie
Myśl o Tobie ze smutkiem się miesza.
A kiedy po chwili staję przy twoim grobie
Serce moje znacznie przyspiesza.
Ognik lampki stojącej na krawędzi,
Chociaż bezwietrznie migoce wyraźnie.
Jakby chciał ten płomyczek w mojej pamięci
Uruchomić pozaziemską wyobraźnię.
Ten ognik, to światełko radości
Zapalony tym, których kochaliśmy.
To symbol nieustającej miłości
Do tych, których pożegnaliśmy.
Pożegnaliśmy Ciebie księże Andrzeju jak brata
Po spełnieniu duszpasterskiej posługi.
I chociaż od tej pory minęły dwa lata
Pamiętamy i będziemy pamiętać Twoje zasługi.
Robiłeś co mogłeś dla naszej parafii.
Często nawet ponad swoje siły.
Pokazałeś, że człowiek jak chce, to potrafi
Zrobić wszystko, by jego marzenia się spełniły.
Oprócz swoich obowiązków kapłana
Twoją miłością był zespół artystyczny.
Włożyłeś w niego zdolność, która była Tobie dana
Od Boga i wielki talent sceniczny.
Skupiłeś przy sobie wielu artystów muzykujących
Swym umiejętnym podejściem do drugiego człowieka.
Z różnych parafii i miejscowości pochodzących
Zbudowałeś zespół, który repertuarem urzekał.
Przez śpiew wszczepiłeś miłość do Pana Boga
Młodzieży i dzieciom w nim występujących.
Bo wiedziałeś jak miłość jest bardzo droga
Szczególnie dla osób cierpiących
Nawiązałeś kontakt z Watykanem,
Aby odwiedzić papieża Jana Pawła Drugiego,
Gdzie zaprezentowałeś szczególnie dopracowane
Pieśni dla Rodaka, dzisiejszego Świętego.
Wielokrotnie z parafianami jeździłeś.
Zawsze pogodny i uśmiechnięty.
I wszystko to z własnej woli i serca czyniłeś
W poczuciu więzi Gorzkowian z Ojcem Świętym.
Przez ćwierć wieku u nas proboszczowałeś
W warunkach jak wszyscy inni parafianie.
Specjalnych wygód, ani przepychu nie szukałeś
I z godnością pełniłeś duszpasterskie posłanie.
Ileż to przez te lata dzieci ochrzciłeś,
A później udzielałeś pierwszej Komunii Świętej?
Ileż to parom ślubu udzieliłeś,
Życząc szczęścia na wspólnej drodze rozpoczętej?
Zdarzała się też uroczystość niezbyt miła,
Kiedy żegnaliśmy bliską osobę na zawsze.
Kiedy jej droga życiowa się skończyła,
A zaczęła się tęsknota drążąca serca nasze.
Ciebie księże, aktorze, reżyserze i dyrygencie
Pożegnaliśmy po długiej, ciężkiej chorobie,
Z którą do końca walczyłeś tak zawzięcie,
A my myślami byliśmy zawsze przy Tobie.
Mijają lata, a z nami czas, który goi rany.
Dbajmy, aby to płonące światełko nie zgasło.
Aby ono było symbolem łączności między nami
W jego blasku wznosząc prośbę: O JEZU WSPOMÓŻ ŁASKĄ.
W drugą rocznicę śmierci księdza Andrzeja Biernackiego, Zdzisław Kuliś, Listopad 2015 roku.
