Niedzielni (29 czerwca) patroni to święty Piotr i Paweł, opiekunowie parafialnej świątyni. I chociaż zadomowiło się tutaj w okolicy powiedzenie, że: "do południa na Piotra-deszcz, po południu na Pawła-słońce". To trzeba zostać przy drugiej sentencji, ponieważ pogoda dopisała. I kalendarzowo się dopasowało, bo to niedziela.
Kościół w Koniuszy, położony na wyniosłej górze dominuje nad całą okolicą, pochodzi z XVIII wieku. Tuż obok jest dzwonnica drewniana, a w niej zabytkowe dzwony z 1759r. (duży) i z 1781 (średni). Mur dookoła kościoła z 1892r pokryty płytami sancygniowskimi, przez sto dwadzieścia dwa lata gromadzi, wyznacza, pilnuje, teren gdzie wierni uczestniczą w corocznym odpuście.
Stojąc w tym centralnym punkcie, między trzema opisywanymi budowlami, można przez chwilę cofnąć czas. Przeliczyć, ile to ojców, matek, dzieci, całymi rodzinami, kilkadziesiąt pokoleń było Tutaj przed Nami. Gorliwie się modląc, a czasy były trudne. Szarpane wojnami, klęskami, chorobami, zarazami i innymi nieszczęściami. Tworzyli jednak, jedną wielką rodzinę i choć nie raz było ubogo, zawsze trzymali się razem i pomagali sobie.
Jak wiadomo człowiek ma ciało i duszę, która obserwuje nas z niebios. Jesteśmy Ich potomkami i mamy w pewnym sensie misję do spełnienia, tu na ziemi. Tam czeka wieczność i nagroda lub kara. "Tu kowalem własnego losu jest każdy". A teraz My tworzymy nową kartę, dziennik obecności Naszej Małej Ojczyzny pod tytułem -parafia Koniusza. Dzisiaj jest Nas dużo, zgromadzonych w tłumie na pewno są też imiennicy Naszych patronów. To jest zaszczyt i powód do dumy, ale i także zobowiązanie wobec lokalnej historii.
Przybliżmy sylwetki patronów ostatniej niedzieli:
Św. PIOTR, to rybak z Galilei o imieniu Szymon, był synem Jana. Jego brat Andrzej "przyprowadził go do Jezusa" (J 1,42), o którym słyszał prawdopodobnie od Jana Chrzciciela. Piotr został uczniem Chrystusa, porzuciwszy rodzinę i wszystko, co posiadał, aby pójść za Nim. Chrystus nadał Szymonowi imię Piotr, mówiąc doń "Ty jesteś Piotr (czyli Skała), na tej Skale zbuduję Kościół mój..." (Mt.16,18). Po zmartwychwstaniu, Chrystus powierzył mu władzę nad Kościołem. Św. Piotr został w ten sposób namiestnikiem Chrystusa i głową apostołów, pierwszym papieżem. Prze dwadzieścia pięć lat św. Piotr mieszkał w Rzymie. W roku 67, ostatnim roku panowania Nerona, został ukrzyżowany, przy czym wyraził życzenie, by przybito go do krzyża głową na dół, nie czuł się bowiem godny umierać tak jak jego Boski Mistrz.
Św. PAWEŁ, "niestrudzony apostoł pogan, doznał nawrócenia w drodze do Damaszku "głosił w synagogach, że Jezus jest Synem Bożym" (Dz 9,20). Z tego powodu naraził się Żydom i musiał uciekać z miasta. Udał się wtedy do Jerozolimy, "by widzieć Piotra" (Ga 1,18) i złożyć hołd Głowie Kościoła. Później powrócił do rodzinnego Tarsu (Dz.9,30) i zaczął działalność apostolską w swojej własnej prowincji i odbył trzy podróże misyjne do: Judei, Antiochii, Cypr, Azji Mniejszej, Grecji, Efezu, Hiszpanii. Uwięziony w Rzymie, w roku 67 został ścięty.
Święty Paweł okazywał wielkie zainteresowanie życiem Kościołów, które ustanowił. Zawsze obdarzał je ojcowskim uczuciem, czemu dał wyraz w kilkunastu listach do nich skierowanych. W swoich listach, okazuje się głębokim myślicielem religijnym, mającym trwały i budujący wpływ na rozwijające się chrześcijaństwo.
Modlitwa: "Boże, pozwoliłeś obchodzić z radością uroczystość św. apostołów Piotra i Pawła. Spraw, aby Twój Kościół zawsze podążał za ich nauką i przykładem, bo właśnie dzięki nim chrześcijaństwo weszło na drogę swego rozwoju. Amen."
