"Przygody Franka Karierowicza" odc. 31

"Przygody Franka Karierowicza" odc. 31 - nowohuckie mieszkanie

Dzisiaj jest sobota, 27 kwietnia 2024 r. (118 dzień roku) ; imieniny: Sergiusza, Teofila, Zyty

serwis

wydarzenia

informacje

skarby Ziemi Proszowskiej

tv.24ikp.pl

W.Nowiński - wrześniowe...

Magda K.-G. - prawo dla...

serwis IKP / działy autorskie / przygody franka karierowicza (Z.Kuliś) / "Przygody Franka Karierowicza" odc. 31 - nowohuckie mieszkanie

O G Ł O S Z E N I A

godzinowa 45 dni

Kursy walut
NBP	2023-01-24
USD	4,3341	+0,23%
EUR	4,7073	-0,24%
CHF	4,7014	-0,22%
GBP	5,3443	-0,38%
Wspierane przez Money.pl

"Przygody Franka Karierowicza" odc. 31 - nowohuckie mieszkanie

(fot. ikp)

Donosy, 26-04-2018

odcinek 31 - nowohuckie mieszkanie

     Franka to wszystko interesowało, bo jak już wcześniej były wzmianki na jego temat, był to chłopak ciekawy świata i tego co się na tym świecie dzieje. W pewnym momencie jakiś facet z tubą w ręce wyszedł na niewielkie schodki prowadzące do jednego z pomieszczeń i kilkakrotnie poprosił o uwagę i podejście bliżej niego. Więc ludzie ciekawi co będzie mówił zbliżyli się do niego na taką odległość aby mogli dobrze słyszeć co mówi, a nawet widzieć jego osobę. A on zapowiadał, że potrzebni są statyści do kręconego filmu i jeżeli ktoś jest zainteresowany brać udział w filmie jako statysta, to proszę o podejście bliżej niego, nawet bardzo blisko, aby on wyraźnie mógł osobę widzieć. Udział jest w godzinach do dwudziestej trzeciej i jest płatny i tu wymienił kwotę jaką każdy dostanie.

     Dużo ludzi zgłosiło się do statystowania, ale wszyscy być nie mogli, bo ten pan wybierał odpowiednie osoby, odpowiednio ubrane, odpowiedniego wzrostu i wieku. Odbywało się to w ten sposób, że on wskazywał osobę ręką i ta osoba podchodziła we wskazane miejsce. Na przykład mówił do tuby: ten pan w jasnej marynarce i w białej koszuli o ciemnych włosach niech podejdzie na prawą stronę, lub ta pani w kwiecistej sukience i w ciemnych okularach i tak dalej i tak dalej, aż wybrał tyle osób ile było potrzeba.

     Franek się też do tego filmu załapał, nie chodziło mu tak bardzo o zarobek, bo nie był zbyt wysoki, tylko o satysfakcję i ciekawość jak to będą filmować. A to było nic specjalnego. Po prostu asystenci reżysera polecili statystom, aby zachowywali się swobodnie, normalnie jakby byli normalnymi ludźmi, którzy przyszli zabawić się w wesołym miasteczku, oglądali też jazdę na motorach po ścianie, jeździli na karuzeli. Albo kazali panu iść w tamtą stronę, a pani w drugą, a innym zatrzymać się na stoisku, tak jakby coś kupowali, a kamerzyści to wszystko filmowali. Takie i podobne sceny były do godziny dwudziestej trzeciej. Potem wypłata i koniec pracy. Po zakończeniu udawania aktora poszedł Franek na swoje mieszkanie w hotelu i długo nie mógł zasnąć, rozmyślając o swoim życiu bez Kasi i o niej też, a może o niej przede wszystkim.

     Gdyby była łączność telefoniczna jakież inne byłoby życie. W każdej chwili mógłby się skontaktować z ukochaną Kasią z rodzicami i z kim tylko zachodziła by potrzeba. Ale łączności nie było i musiał się Franek z tym pogodzić. Na drugi dzień rano musi iść do pracy, a tu sen nie przychodzi, tylko coraz więcej myśli krąży mu w głowie. Pozostali współlokatorzy, którzy byli na mieszkaniu śpią sobie smacznie, że aż chrapią, a on nie.

gra na mandolinie (fot. pl.depositphotos.com)

Na wspomnianym mieszkaniu mieszkało ich czterech. Oprócz niego był jeszcze Staszek, Zygmunt i Janusz. Z nich trzech tylko Staszek chodził na tą samą zmianę co Franek, a pozostali na inne. Zygmunt to był pan w średnim wieku, miał trochę niesprawną nogę, bodajże krótszą, bo jak chodził to trochę utykał, ale na ogół był pełnosprawny i bardzo wesoły. Miał mandolinę i w wolnych chwilach grał i śpiewał wesołe melodie, a ich rytmy płynęły przez otwarte okno, aż na ulicę, aż przechodzący ludzie kierowali wzrok w tą stronę z której melodia dochodziła. Śpiewał i grał melodie przeważnie o miłości i o tęsknocie do ukochanej osoby, bo jak opowiedział w zaufaniu Frankowi został kiedyś zdradzony przez kochaną dziewczynę i dlatego wyjechał do Nowej Huty, aby być z dala od ukochanej i nie widzieć jak spaceruje z innym trzymając go za rękę. Zresztą został on jej mężem i mieli już dwoje dzieci. Zygmunt miał talent do muzyki, dlatego kupił sobie mandolinę, a że śpiewać też potrafił, więc grał i śpiewał sentymentalne piosenki ludziom na pocieszenie i sobie też.

Drugi współlokator Janusz był żonaty, miał dzieci, a że pochodził z biednych stron przyjechał do Nowej Huty na zarobek, który kusił w tym czasie chętnych do pracy. Jego zamiłowaniem była lekkoatletyka. Chodził na stadion sportowy, który znajdował się przy ulicy Mogilskiej i trenował rzut dyskiem i oszczepem, osiągając dobre wyniki. Trzeci to był Staszek, który właściwie żadnego zamiłowania nie miał za to miał niesamowity dar do wydawania pieniędzy. Często spoglądał na rosnącą za oknem czerwoną jarzębinę i jesienią, kiedy miała dorodne korale mówił: chyba ta jarzębina uratuje mnie przed głodem do wypłaty, będę się żywił jej koralami, bo kasa się kończy. Był tak niegospodarny, że bardzo często brakowało mu pieniędzy do wypłaty i musiał zaciągać pożyczki od kolegów.

Nowa Huta nocą (fot. mapio.net)

W takim to środowisku przyszło Frankowi żyć po zamieszkaniu w Nowej Hucie mieście nie tylko z nazwy nowym, ale w rzeczywistości nowym, gdyż to miasto dopiero powstało i ciągle było w budowie. Jeszcze świeże mury budynków i pachnące świeżością tynki, nowe piękne ulice i wprost bajeczne oświetlenie. Kiedy Franek wieczorem wyszedł pierwszy raz na miasto wydawało mu się, że śni. Piękne lampy neonowe rozmieszczone równiutko wzdłuż ulic wywarło na nim niesamowite wrażenie. A witryny sklepów i neonowe reklamy mrugające potęgowały to piękno. Do tej pory czegoś takiego Franek nie widział. Był wprawdzie wcześniej w Krakowie, ale co tam zobaczył? Stare lampy nie dające tyle światła co neonowe nie mogły stwarzać takiego wrażenia jak w Nowej Hucie. Tam była nowość. W starych miastach nie było takiego oświetlenia, dopiero zaczęto wprowadzać nowoczesność na nowo budowanych ulicach lub tam gdzie wymiana była konieczna, a na wsi? Na wsi oświetlenia ulicznego w ogóle nie było. Zresztą o czym tu mówić. Dopiero kilka lat temu zelektryfikowano wsie i to jeszcze nie wszystkie, wprawdzie w niektórych zamontowano kilka lamp na środku wsi ze zwykłymi żarówkami, które dawały marne światło.

W zasadzie kolegów, ani koleżanek w Hucie Franek nie miał, jeśli już, to na jeden, dwa dni jak ci z nad zalewu z którym grał w siatkówkę. Współlokatorzy też nie byli dla niego odpowiednimi kolegami, bo różnili się wiekiem, jeden był żonaty, a ponadto pracowali na różne zmiany. Dlatego ucieszył się jak zawiązał znajomość z nawet nie brzydką koleżanką z pracy. Pracowała na tej zmianie co Franek i w tym wydziale, prowadziła karty pracy zatrudnionych pracowników i trudniła się sprawami socjalnymi. Na stalowni tam gdzie było główne miejsce pracy Franka był bar tzw. przyzakładowy w którym pracownicy będąc w pracy spożywali posiłki przyniesione z sobą. W tym barze nic nie można było kupić, tam wszystko było bezpłatnie czyli za darmo. A były to różnego rodzaju napoje, którzy pracownicy otrzymywali w dowolnej ilości celem uzupełnienia ubytków wody w organizmie na skutek wysokich temperatur. A były to: mleko zwykle, mleko zsiadłe, mleko gotowane, kawa zbożowa z mlekiem, mięta, herbata, kawa czarna zbożowa bez mleka, a nawet i rumiankowa. Jeśli ktoś lubił mleko, przyniósł sobie dwie bułki, w barze poprosił o gotowane gorące mleko i śniadanie, czy kolację miał wyśmienite. Niektórzy przynosili zamiast bułek chleb z masłem, a jeszcze inni z wędliną, wtedy raczej popijali czarną kawą lub herbatą.

cdn.

Zdzisław Kuliś